Jaskra to uszkodzenie nerwu wzrokowego, któremu towarzyszą charakterystyczne ubytki w polu widzenia a ich powiększanie się prowadzi do utraty funkcji widzenia.
Dokładne przyczyny powstawania choroby nie są do końca poznane. Choroba doprowadza do zaniku nerwu wzrokowego, a to z kolei jest przyczyną całkowitej utraty wzroku. Obecnie uważa się, że istnieją dwie przyczyny zaniku nerwu wzrokowego.
Pierwsza z nich polega na podwyższeniu ciśnienia wewnątrzgałkowego. Ucisk, jaki wywiera ono na włókna nerwu wzrokowego powoduje ich obumieranie i utratę wzroku.
Druga przyczyna jest niedokrwienie lub obniżenie przepływu w naczyniach krwionośnych zaopatrujących nerw wzrokowy. Konsekwencją tego jest uszkodzenie nerwu wzrokowego, co w efekcie również prowadzi do ślepoty.
Jaskrowy zanik tarczy nerwu wzrokowego
Jaskra przebiega bardzo często bezobjawowo dla pacjenta, zwłaszcza we wczesnej fazie choroby, kiedy może być nawet trudna do wykrycia przez okulistę. Jednak nawet w wtedy powoduje uszkodzenie nerwu wzrokowego. Dlatego bardzo ważne by osoby nią zagrożone były regularnie badane przez okulistę.
Pacjenci mogą odczuwać bóle oczu, dyskomfort w ich okolicy a obniżenie ostrości wzroku i znaczne ograniczenie pola widzenia są objawami bardzo zaawansowanej choroby. Ograniczenie pola widzenia w początkowej fazie może być niedostrzegalne.
Ważne jest aby u każdego pacjenta podejrzanego lub chorego na jaskrę wykonać następujące badania:
Jaskra jest chorobą nieuleczalną a upośledzenie widzenia, które już nastąpiło nie może zostać cofnięte. Jednak wczesne rozpoznanie choroby daje duże szanse na zatrzymanie dalszego jej rozwoju.
Istnieje wiele sposobów leczenia jaskry: farmakologiczne, laserowe i chirurgiczne. Wybór metody zależy od rodzaju jaskry, wieku pacjenta i zaawansowania choroby.
Celem leczenia jest powstrzymanie postępu choroby, a konkretnie niszczenia nerwu wzrokowego.
Jedynym sposobem uniknięcia rozpoznania jaskry w zaawansowanym stanie są regularne badania u okulisty. Tylko lekarz jest w stanie wykryć schorzenie wcześnie i zastosować odpowiednie leczenie. Po ukończeniu 30 roku życia zaleca się badania co 2 lata, zaś po 40 roku życia co rok.