Wysoka krotkowzroczność charakteryzuje się nadmiernym wydłużeniem gałki ocznej. Definiuje się ją przy wadzie refrakcji powyżej -6 dioptrii lub więcej.

Patologiczną krotkowzroczność określa się jako krotkowzroczność ≥ -6 Dpt z długością gałki ocznej powyżej 26.5 mm wraz z charakterystycznymi degeneracyjnymi zmianami na dnie oka obejmującymi twardowkę, naczyniowkę i siatkowkę, jak np. mozaikowy wygląd dna, ogniska zanikow naczyniowkowo-siatkowkowych, pęknięcia błony Brucha, krwotoki podsiatkowkowe, neowaskularyzacja naczyniowkowa (CNV).

Wysoka krotkowzroczność występuje u około 1-4 % populacji dorosłych, Neowaskularyzacja wtórna do patologicznej miopii stanowi dość powszechne powikłanie – rozwija się u około 5-10 % osob, a w 15 % występuje obuocznie.

Podobnie jak w przypadku rozwoju CNV w zwyrodnieniu plamki związanym z wiekiem kluczową rolę w rozwoju CNV w krotkowzroczności odgrywa naczyniowy środbłonkowy czynnik wzrostu (VEGF).

Badanie podmiotowe:

• ostrość wzroku
• Ocena odcinka przedniego
• Badanie dna oka przy rozszerzonej źrenicy
• Angiografia fluoresceinowa (AF) – powinna być zawsze wykonywana przed rozpoczęciem leczenia, a także przy wątpliwym obrazie OCT do oceny efektywności leczenia
• Optyczna koherentna tomografia (SD-OCT) – powinna być zawsze wykonana przed rozpoczęciem leczenia i przy każdej kontroli celem oceny, czy nie ma wznowy CNV.

Leczenie

Iniekcje preparatów anty VEGF do ciała szklistego

U  większości pacjentów w ciągu jednego roku wykonuje się 1 lub 2 iniekcje, ale niektorzy chorzy potrzebują więcej niż dwa zabiegi w pierwszym roku. Odstęp pomiędzy dwoma kolejnymi iniekcjami  powinien być ktrwać 4-6 tygodni. Jeśli podczas terapii ( 2-3 iniekcje) dojdzie do pogorszenia ostrości wzroku lub morfologii siatkowki, to można rozważyć zmianę inhibitora anty-VEGF.